Als kind kon ik verdwijnen in boeken.
Niet een beetje erin opgaan, maar echt verdwijnen.
Waar is ze? “Oh vast in een boek”, werd vaak gezegd.
‘s Avonds als ik moest slapen las ik stiekem onder mijn deken, met een zaklamp.
En dan was ik zomaar een paar uur verder.
Ik kon niet wachten tot mijn ouders ons weer meenamen naar de bibliotheek.
Je mocht er acht boeken tegelijk lenen, en dat was een feest.
De tijd in de bibliotheek voelde tijdloos.
Ik voelde me er thuis en kon er uren zijn.
En eenmaal thuis verslond de boeken.
Het ging niet om het lezen zelf, maar om het voelen van de energie die de boeken bevatten.
Ik was daar graag, in die werelden.
Alsof ik daar iets vond dat in de wereld om me heen vergeten was.
Magie, verwondering en waarheid.
Een soort thuiskomen zonder dat ik wist waarom.
Nu weet ik dat wat ik daar vond de herinnering was aan wat al in mij leefde.
Een aantal lievelingsboeken als kind:
De kinderen van bolderburen, Otje, De geheime tuin, Pinkeltje, De Kleine Kapitein.
Ik lees nog steeds graag.
En vaak in verschillende boeken tegelijk.
Twee boeken die me de afgelopen maanden het meest verwonderd hebben zijn “Ik beval van het heelal” van Tessa Smits en “Reality Transurfing” van Vadim Zeland.
Ik beval van het heelal raakt aan hoe creatie werkt, vanuit volle overgave van het mens zijn.
Reality Transurfing vind ik fascinerend omdat het boek blijft uitnodigen om zelf te ervaren.
Om de realiteit te bevragen vanuit jouw eigen ervaring.
En daarmee verandert het terwijl je ernaar kijkt.
Wat was jouw lievelingsboek als kind?
En welk boek heeft jou het meest verwonderd de afgelopen maanden?
Laat het me weten. Misschien hebben we elkaar al eens ontmoet, tussen de bladzijden door 😊
