Laatst kreeg ik, tijdens een bijzondere ontmoeting, door dat mijn reis lijkt op de ontvouwing van een lotusbloem, vanwege de modder waar ik doorheen mocht.
De lotusbloem groeit niet in helder water.
Ze wortelt diep in de modder, daar waar het donker is, zwaar en troebel.
En die modder voedt haar groei.
De lotusbloem vecht niet en duwt niet.
Ze laat zich omhoog trekken door het licht.
Laag bij laag, langzaam en trouw aan haar eigen ritme.
Tot op een dag haar bloem zich opent, zonder dat er iets geforceerd hoefde te worden.
Dat maakt haar zo puur.
“Je zit nog in de knop,” zei ze.
En dat voelt ook zo.
Het mooie is, zelfs in de knop leeft al de volledige bloem.
Ik hoef niet helemaal geopend te zijn om licht te dragen.
Ik hoef niet alles te weten om jou een stukje verder te helpen.
Want wat ik heb doorleefd, wat ik al wel zie, daarin kan ik herinneren.
En zo reizen we samen, ieder op eigen ritme, naar de ontvouwing die we al zijn.
De modder is geen vergissing, ze is de bedding van mijn bloei.
En misschien ook van die van jou.
Voel jij dat het tijd is om te zakken in de modder die jou draagt?
Voel je welkom.
De deur staat open, als jij voelt dat het tijd is.
